UTMB Ewy Matuszewicz

Bieg zaczął się od razu trudnym podejściem na wysokość 2548mnp z przewyższeniem 1435m. Był to długi trudny odcinek i długi zbieg. Drugi wysoki szczyt to wejście na 2527mnp z przewyższeniem 754m. Podejście z mniejszym przewyższeniem ale bardzo długi zbieg ok 20km Tutaj wiele osób zaczęło odczuwać problemy z oddychaniem i zmęczeniem. Ja najbardziej obawiałam się biegu nocą i dlatego spieszyłam się aby pokonać jak największy odcinek trasy w ciągu dnia. Na tym odcinku podłoże biegu to wąskie ścieżki trawiaste, dość dobre do biegania. Noc przywitała nas deszczem jest to dodatkowe utrudnienie w biegu. Trasa w nocy była bardzo dobrze oznaczona odblaskowymi fiszkami. Starałam się biec zawsze w grupie aby nie zgubić się i mieć ewentualną pomoc od innych w razie jakiegoś wypadku. Na tym odcinku czekały mnie jeszcze trzy podejścia. Pierwsze dwa na wysokość 2000mnp i 2009mnp z przewyższeniami ok 830m. Pokonałam je w deszczu. Plecak nasiąkł wodą i był bardzo ciężki miałam wrażenie, że ważył ok 10kg. Zrobił mi się odcisk na stopie i czułam ból przy każdym kroku. Myślałam już o odpoczynku przed ostatnią górą.
Ostatni szczyt 2116mnp z przewyższeniem 857m dał mi się najbardziej we znaki. Był bardzo stromy, podejście trudne technicznie. Podłoże bardzo kamieniste, wąskie ścieżki, urwiska, drewniane drabinki do podchodzenia. Na szczycie przewróciłam się dwa razy, nogi miałam już zmęczone i małą koncentrację. Kamienie były śliskie, a widoczność słaba. Ludzie szli jeden za drugim ciężko sapiąc i patrząc w snop swojego światła i wypatrując światła błyskające wysoko w górze. Ucieszyłam się gdy zobaczyłam, że nie mam już świateł czołówek przed sobą. To oznaczało, że zaczyna się zbieg z góry do Chamonix. Wstał już dzień i tylko 11km po kamieniach w dół. Teraz byłam szczęśliwa bo wiedziałam, że dam radę dobiec i że zmieszczę się w limicie czasowym.
W mieście od czwartku do niedzieli w dzień i noc rodziny, przyjaciele biegaczy i kibice cały czas gromadzili się wokół mety i czekali na swoich bliskich, którzy będą kończyć biegi. Wbiegając do Chamonix jest się witanym oklaskami, dzwonkami, muzyką i gratulacjami dobiegającymi z głośników. Bardzo to jest wzruszające. Wielu biegaczy płacze na mecie, ściska się z bliskimi, kibicami.
Bardzo dziękuję wszystkim, którzy trzymali za mnie kciuki i kibicowali mi przez cały rok. To dodaje sił w górach gdy jest się samemu i nogi bolą i jest ciężko.